تلاش ناموفق برای هک حافظه آیفون17، جامعه فناوری را به تحسین واداشت

تلاش جسورانه اما نافرجام یک متخصص سخت‌افزار برای ارتقای حافظه داخلی آیفون Air جدید اپل بار دیگر بحث‌ها پیرامون سیاست‌های محدودکننده این شرکت و حق تعمیرپذیری را شعله‌ور کرده است. این ماجرا که توسط یک یوتیوبر با نام DirectorFeng مستند شده است نشان می‌دهد چگونه اپل با استفاده از راهکارهای نرم‌افزاری و سخت‌افزاری پیچیده عملاً امکان هرگونه دستکاری یا ارتقای حافظه توسط کاربران یا تعمیرکاران مستقل را مسدود کرده است.

به گزارش بخش اخبار گوشی های هوشمند رسانه اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، این متخصص با استفاده از تکنیک‌های لحیم‌کاری دقیق تلاش کرد تا ماژول حافظه ۲۵۶ گیگابایتی آیفون Air را با یک تراشه ۱ ترابایتی جایگزین کند. این فرآیند که نیازمند مهارت و ابزارآلات تخصصی است در نهایت با یک شکست کامل مواجه شد و پیامدهای مهمی را برای آینده تعمیرات و شخصی‌سازی محصولات اپل آشکار ساخت. این رویداد تنها یک چالش فنی نبود بلکه به نمادی از نبرد بزرگ‌تر میان کنترل مطلق شرکت‌ها و آزادی عمل مصرف‌کنندگان تبدیل شده است.

در حین انجام این عملیات پیچیده نکات فنی قابل توجهی کشف شد که از عزم جدی اپل برای جلوگیری از چنین تغییراتی حکایت داشت. پس از جداسازی قطعات مشخص شد که تراشه حافظه NAND به کار رفته در آیفون Air دارای شماره سریال منحصربه‌فردی است که با کد 2NB آغاز می‌شود. این کد با تراشه‌های متداول از تولیدکنندگان بزرگی مانند سامسونگ، SK Hynix یا توشیبا متفاوت بود و این گمانه را تقویت کرد که اپل ممکن است از تامین‌کنندگان غیرمعمول یا موجودی‌های باقی‌مانده از شرکت‌هایی مانند YMTC استفاده کرده باشد.

با این حال چالش اصلی پس از نصب تراشه جدید و هنگام تلاش برای نصب مجدد سیستم‌عامل iOS خود را نشان داد. دستگاه در فرآیند فلش کردن نرم‌افزار با خطای بدنام ۴۰۱۴ مواجه شد که نشان‌دهنده عدم شناسایی یا ناسازگاری سخت‌افزاری عمیق بود و تلاش این متخصص را کاملاً بی‌ثمر گذاشت.

برای اطمینان از اینکه مشکل صرفاً به دلیل ظرفیت بالای تراشه ۱ ترابایتی نبوده است این متخصص آزمایش خود را با یک ماژول ۵۱۲ گیگابایتی و سپس با یک تراشه مشابه ۲۵۶ گیگابایتی دیگر نیز تکرار کرد اما در هر دو مورد نتیجه یکسان بود و خطای ۴۰۱۴ پابرجا ماند. این نتایج به وضوح نشان می‌دهد که شکست این پروژه به دلیل نقص فنی یا لحیم‌کاری نادرست نبوده بلکه ریشه در یک محدودیت عمدی از سوی اپل دارد.

به نظر می‌رسد این شرکت با قفل کردن نرم‌افزاری و سخت‌افزاری قطعات اصلی اطمینان حاصل می‌کند که هر تراشه حافظه به صورت دیجیتالی با مادربرد اصلی دستگاه جفت شده است و هرگونه تغییر غیرمجاز منجر به قفل شدن کامل دستگاه می‌شود. این رویکرد اگرچه ممکن است با اهداف امنیتی توجیه شود اما در عمل حق مصرف‌کننده برای تعمیر یا ارتقای دستگاهی که مالک آن است را به شدت محدود می‌سازد.

در نهایت این تلاش ناموفق بیش از آنکه یک شکست فنی باشد به یک افشاگری مهم در مورد استراتژی‌های کنترلی اپل تبدیل شد. این رویداد نشان داد که دوران ارتقاهای سخت‌افزاری ساده حتی برای متخصصان به پایان خود نزدیک می‌شود و شرکت‌ها به طور فزاینده‌ای به سمت ایجاد اکوسیستم‌های بسته حرکت می‌کنند. اگرچه پروژه ارتقای حافظه شکست خورد اما مستندسازی دقیق این فرآیند و به اشتراک‌گذاری آن با جامعه فناوری به نوعی یک پیروزی اطلاعاتی محسوب می‌شود.

این تجربه به کاربران و تعمیرکاران مستقل در سراسر جهان نشان داد که محدودیت‌های جدیدی در حال ظهور است و آنها را برای مقابله با چالش‌های آینده آماده‌تر کرد. این ماجرا بار دیگر اهمیت جنبش حق تعمیر را برجسته می‌کند و این سوال اساسی را مطرح می‌سازد که مالکیت یک دستگاه واقعاً به چه معناست.