اولین ساعت‌های هوشمند دنیا

بسیاری از علاقه‌مندان دنیای تکنولوژی محصولی را بر مچ دست خود دارند که داده‌های آماری مرتبط به فعالیت های ورزشی را ثبت نموده، نوتیفیکیشن‌های تلفن همراه را نمایش می‌دهد، دستورات صوتی دریافت کرده و البته زمان را هم نشان می‌دهد. این محصول “ساعت هوشمند” نامیده شده است.

محبوبیت این دستگاه طی سال‌های اخیر به شدت افزایش یافته و تحلیلگران پیش‌بینی می‌کنند با ورود اپل‌واچ به بازار محصولات پوشیدنی توجه کاربران نیز به آن‌ها بیشتر و رقابت بین تولید کنندگان بالاتر خواهد رفت.

نکته مهم این است که بر خلاف تصور بسیاری از افراد، ساعت های هوشمند محصولات جوانی نیستند و در گذشته دور نیز شرکت‌های متعددی تلاش کرده‌اند تا چنین گجت‌هایی تولید نمایند. هر چند که تکنولوژی در دهه‌های گذشته به اندازه امروز پیشرفته نبوده و دستگاه‌های تولیدی هم از محدودیت‌های بسیاری برخوردار بودند.

اولین تلاش برای اضافه کردن قدرت محاسباتی به ساعت مچی در اوایل دهه 80 صورت گرفت. هرچند محصولاتی که آن زمان تولید می‌شدند به زیبایی اپل‌واچ‌های امروزی نبودند اما به نوبه خود انقلابی بزرگ محسوب می‌شدند و محبوبیت خاص خود را داشتند.

اجازه بدهید به ۱۹۸۳ بازگردیم، هنگامیکه کمپانی سیکو (Seiko) “دیجیتال واچ دیتا-۲۰۰۰” را رونمایی و معرفی کرد. مهم‌ترین قابلیتی که محصول سیکو با خود به همراه داشت، توانایی ذخیره‌سازی یادداشت‌ها بر روی حافظه داخلی بود و در حقیقت این ساعت می‌توانست متنی شامل ۲۰۰۰ کاراکتر را در حافظه خود جای دهد.

شاید قابلیت ذخیره‌سازی داده در این حجم این روزها اهمیت آن‌چنانی نداشته باشد ولی در آن روزها کاربران را قادر می‌ساخت تا به جای نوشتن شماره تماس‌های دوستان و آشنایان خود در دفترچه‌های کاغذی و یا یادداشت‌های مهم و ضروری، آن‌ها را درون ساعت هوشمند خود وارد نموده و همواره به همراه داشته باشند.  برای نوشتن متون در ساعت هم امکان یادداشت برداری صوتی و سایر تکنیک‌های امروزی نبود بلکه باید آن را به یک کیبرد ویژه وصل می‌کردند.

سال بعد یعنی در ۱۹۸۴ سیکو  RC-1000 را ارائه نمود؛ این مدل برخلاف مدل دیتا-۲۰۰۰ نیازی به کیبرد ویژه‌  نداشت و کاربران می‌توانستند متون خود را از طریق یک کامپیوتر شخصی IBM و یا Apple II تایپ نموده و سپس آنها را از طریق کابل به ساعت خویش منتقل نمایند.

پس از تلاش سیکو بازار برای مدت ۱۰ سال بحث ساعت‌های هوشمند را به فراموشی سپرد یا حداقل اتفاق چشم‌گیری در آن رخ نداد، اما عاقبت شرکت Timex محصولی جدید با نام Timex Datalink معرفی کرد. این ساعت با همکاری مایکروسافت توسعه یافته بود و گفته می‌شد قرار است جای PDA ها یا همان دستیار دیجیتالی را بگیرد. تلاش ردموندی‌ها و ساعت‌سازان از توانایی ذخیره‌سازی ۱۵۰ مخاطب برخوردار بود و همچنین امکان بارگذاری برخی داده‌ها از کامپیوتر را نیز داشت.

در سال ۲۰۰۱IBM WatchPad به این عرصه وارد شد که نسبت به همه دستگاه‌هایی که تا پیش از این ذکر شد هوشمندتر بود؛ ساعتی که با نمایشگر ۳۲۰ در ۲۴۰ پیکسلی، پردازنده ۷۴ مگاهرتزی و ۸ مگابایت رم، امکان اجرای توزیع خاصی از لینوکس را فراهم می‌کرد و البته حضور سیستم عامل بر روی آن عملاً برای توسعه دهندگان این امکان را فراهم می‌کرد تا برای این محصول اپلیکیشن تولید نمایند.

از همه این‌ها که بگذریم WatchPad بسیار پیشرو بود زیرا  از تکنولوژی بلوتوث و حسگر اثر انگشت نیز پشتیبانی می‌کرد و حتی همانند اپل واچ امروزی، در قسمت کناری آن یک چرخنده یا اصطلاحا crown نیز تعبیه گشته بود.

کمی بعد و در ۲۰۰۴ مایکروسافت رسماً وارد صحنه شد و ساعت هوشمند خودش را معرفی کرد. دیوایس مذکور “اسپات واچ” نام داشت و البته در آن دوران برای بسیاری هیجان انگیز محسوب می‌شد.

 

گجت پوشیدنی مورد بحث از قابلیت اتصال بی سیم به شبکه MSN Direct برخوردار بود و بدین طریق اطلاعات مرتبط به پیش بینی وضعیت آب و هوا، اخبار و بازار بورس را دریافت و به کاربران نمایش می داد. اما مشکل در اینجا بود که اهالی ردموند قیمت بسیار بالایی را برای “اسپات” مطالبه می کردند و لذا طی اندک زمانی خط تولید آن به خاطر عدم استقبال عموم متوقف گشت.

رفته رفته و طی سال های اخیر یکبار دیگر فعالان بزرگ عرصه ی تکنولوژی تصمیم گرفتند تا مفهوم ساعت های هوشمند را به میان آورده و بر حسب پیشرفت های صورت پذیرفته مجدداً این گجت ها را تولید و شانس شان را در بازار محک بزنند؛ اینبار به نظر می آید با توجه به تنوع محصولات موجود اوضاع چندان هم بد نیست هر چند که هنوز هم به باور بسیاری ساعت های هوشمند به یک نیاز اساسی پاسخ نمی دهند و این نکته می تواند بدل به پاشنه ی آشیل آنها شود.

نظر شما در این رابطه چیست و آینده اسمارت واچ ها را چگونه پیش بینی می کنید؟