دانشمندان موفق به کشف مکان پارانویا یا بدگمانی در مغز شدند

پژوهشگران روانپزشکی دانشگاه ییل موفق شدند از طریق نتایج یک آزمون ساده در انسان‌ها و میمون‌های رزوس مکان پارانویا یا بدگمانی در مغز را کشف کنند. به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، تیمی از پژوهشگران روانپزشکی از طریق نتایج حاصل شده در یک آزمون ساده موفق به کشف ارتباط بین آسیب‌های بخش خاصی […]

پژوهشگران روانپزشکی دانشگاه ییل موفق شدند از طریق نتایج یک آزمون ساده در انسان‌ها و میمون‌های رزوس مکان پارانویا یا بدگمانی در مغز را کشف کنند.

به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، تیمی از پژوهشگران روانپزشکی از طریق نتایج حاصل شده در یک آزمون ساده موفق به کشف ارتباط بین آسیب‌های بخش خاصی از مغز و رفتار پارانویا در انسان‌ها شدند. این کشف می‌تواند در آینده به توسعه روش‌های موثر برای درمان این اختلال و یا کنترل آن کمک کند. نتایج به دست آمده از مطالعه این پژوهشگران نشان می‌دهد عملکرد مربوط به سلول‌های مغناطیسی تالاموس میانی پشتی و قشر اوربیفرونتال در مغز می‌تواند باعث ایجاد رفتارهای پارانویا شود. پارانویا یک رفتار غیر عقلانی همراه با نگرانی بیش از حد است. علت اصلی ایجاد این اختلال افراط در مکانیزم‌هایی بسیار عقلانی است که در آن انسان‌ها قادر به حفظ نظم خود در یک محیط پر از آشوب می‌شوند.

مکانیزم‌های مورد نظر به ما اجازه می‌دهند تا بتوانیم خود را با تغییر شرایط وفق دهیم. افزایش شدت مکانیزم‌های مورد نظر منجر به ایجاد رفتارهای مخرب از جمله کناره‌گیری از اجتماعات و بدگمانی نسبت به شغل‌ها و روابط خواهد شد. در صورتی که این اختلال و منشا آن در مغز شناسایی شود می‌توان بهتر آن را درمان و یا کنترل کرد. اکنون دانشمندان از یک آزمون با نام یادگیری بازگشتی مبتنی بر احتمال برای کشف مکان پارانویا در مغز استفاده کردند.

در این آزمون افراد شرکت کننده از قبیل انسان‌ها و همچنین میمون‌ها برای کسب جایزه نمادهایی را انتخاب کرده بودند. هر کدام از این نمادها دارای موفقیت متفاوت بوده و شرکت کنندگان از طریق آن فرصت داشتند تا محتمل‌ترین نماد را انتخاب کنند. در زمانی که افراد شرکت کننده در اواسط آزمون پس از آنکه تصور کردند منطق جایزه را دریافتند، محتمل‌ترین نماد به پاسخ اشتباه تبدیل شده و بهترین انتخاب به همان نامحتمل‌ترین نماد تبدیل شد.

در این آزمایش مشخص شد از ۲۰ میمون شرکت کننده در آن ۶ میمون دچار اختلال در هسته تالاموس پشتی هستند. داده‌های این مطالعه نشان می‌دهند سلول‌های مغناطیسی تالاموس میانی، پشتی و درون هسته تالاموس پشتی و نواحی خاص از قشر پیش پیشانی به نام نواحی واکر روی این اختلالات تاثیرگذار بوده است.