این‌ها اولین گوشی‌های هوشمند موتورولا بوده‌اند

به عنوان یک شرکت سازنده‎ی گوشی‎ همراه، موتورولا چند وقتی می‎شود که از روزهای درخشان و اوج خود فاصله گرفته است. گذشت آن زمانی که موتورولا میلیون‎ها واحد گوشی تاشوی Razr را در هر ماه می‎فروخت، یا زمان‎هایی که این شرکت با اولین نسل گوشی‎های هوشمند Droid خود در صف جلوی انقلاب اندروید قرار گرفته بود.

در حال حاضر، موتورولا در رقابت گوشی‎های هوشمند یک بازنده است، گرچه چنین چیزی مانع این نشده که آن‎ها با ارائه‎ی دستگاه‎های جدید که در ماه تیر رونمایی خواهند شد، سعی در “تحول موبایل” نداشته باشند. فکر می‎کنیم به همین مناسبت خوب است تا نگاهی به اولین گوشی‎های هوشمند موتورولا داشته باشیم که بیش از یک دهه‎ قبل به بازار ارائه شده‎اند. گوشی‌هایی که بسیاری از کاربران جوان گوشی‎‏های هوشمند امروزی یقیناً چیزی در مورد آن‎ها نمی‎دانند.

ابتدا، گرچه مربوط به همین اواخر می‎شود، در اوایل سال 2011 بود که موتورولا به دو شرکت مستقل تبدیل شد یعنی: Motorola Solutions و Motorola Mobility (که مسئول ساخت و فروش گوشی‎های همراه باقی‎ ماند). اواخر همان سال، گوگل شرکت Motorola Mobility را، تنها به منظور فروش آن به لنوو در سال 2014 خرید (گرچه گوگل اکثریت پتنت‎های شگفت‎انگیز موتورولا را حفظ کرد)؛ بنابراین Motorola Mobility امروزه متعلق به شرکت لنوو است، ولی همچنان به عنوان یک شرکت تا حدی مستقل فعالیت می‎کند.

اولین گوشی‎های هوشمندی که توسط موتورولا ساخته شدند گوشی‎های A920 و A925 بودند. با آنکه تاریخ‎های دقیق عرضه‎ی آن‎ها در غبار زمان به نظر گم شده است، ولی اطلاع داریم که A920 در اوایل سال 2003 به بازار ارائه و مدل دیگر در انتهای سال معرفی شد، یعنی عصر پیش از آیفون، دوران پیش از اندروید. این دو گوشی طراحی نسبتاً مشابهی داشتند و از سیستم‎عامل حالا تمام شده‎ی سیمبیان (مدل UIQ) بهره می‎بردند.

برای بسیاری از کاربران فعلی گوشی‎های هوشمند، این دو گوشی با داشتن صفحات نمایش کوچکی که توسط دکمه‎های زیادی احاطه شده‎اند، آنتن‎های خارجی آن‎ها و به طور کل حجیم بودنشان، یقیناً عجیب به نظر می‎آیند. با این حال، این دو گوشی در سال 2003 جزو پیشرفته‎ترین گوشی‎ها به شمار می‎رفتند، از شبکه‎ی 3G پشتیبانی می‎کردند (که آن روزها امر نادری بود)، دوربین‎های جلویی با کیفیت VGA برای تماس ویدئویی و یک صفحه‎ی نمایش لمسی مقاومتی با 65 هزار رنگ و رزولوشن 208 x 320 پیکسل و قلم‎های نوری (چنین چیزی الزامی بود چون هرگز امکان کار با انگشت بر روی  صفحات لمسی مقاومتی وجود نداشته است) داشتند. بلوتوث و سرویس A-GPS دیده می‎شدند گرچه خبری از وای‎فای نبود.

گوشی‎های A920 و A925 موتورولا دارای پردازنده‎های تک هسته‎ای TI OMAP با سرعت کلاک 168 مگاهرتز، به ترتیب فضای ذخیره‎‌سازی داخلی 8 و 12 مگابایت و یک کارت حافظه‎ی از پیش نصب شده‎ی 32 مگابایتی بودند. به طور کلی این دو دستگاه قابلیت انجام کارهای زیادی را که گوشی‎های هوشمند فعلی ارائه می‎دهند، در اختیار شما می‎گذاشتند (گردش در وب، ارسال ایمیل، گوش دادن به موزیک و غیره)، گرچه یقیناً این قابلیت‎ها به شیوه‎هایی انجام می‎شدند که این روزها ما اسم آن را پر زحمت یا به شکل آزاردهنده‎ای آهسته می‎گذاریم.

تصاویر این گوشی‎ها را در زیر می‎توانید مشاهده کنید:

Motorola A920

Motorola A925