ایده عجیب دانشمندان برای انتقال کربن از هوا به اقیانوس

دانشمندان برای به دام انداختن دی اکسید کربن ایده عجیب و جدیدی را پیشنهاد کردند. ذخایر سنگ بازالت که در بستر اقیانوس‌ها قرار دارند می‌توانند به عنوان منابعی در به دام انداختن دی اکسید کربن به کار روند. به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، دانشمندان کانادایی قصد دارند سازه‌هایی به شکل دکل نفتی […]

دانشمندان برای به دام انداختن دی اکسید کربن ایده عجیب و جدیدی را پیشنهاد کردند. ذخایر سنگ بازالت که در بستر اقیانوس‌ها قرار دارند می‌توانند به عنوان منابعی در به دام انداختن دی اکسید کربن به کار روند.

به گزارش سرویس اخبار فناوری و تکنولوژی تکنا، دانشمندان کانادایی قصد دارند سازه‌هایی به شکل دکل نفتی در دریاها بسازند که می‌تواند به جای نفت، کربن را به درون بستر اقیانوس پمپاژ کند. این دکل‌های جدید در آینده می‌توانند از توربین‌های بادی نصب شده روی خود آنها برای تامین انرژی بهره ببرند. به گفته دانشمندان دکل‌های کربن ‌قادرند دی اکسید کربن را از آب دریا و یا از اتمسفر جذب کرده و به درون سوراخ‌های ایجاد شده در بستر اقیانوس پمپاژ کنند.

طبق پژوهش‌های گذشته بستر اقیانوس می‌تواند در چرخه کربن زمین نقش کلیدی داشته باشد. دانشمندان قصد دارند با استفاده از این ظرفیت پروژه جدیدی با عنوان کربن جامد را به مرحله اجرا درآورند. به گفته دانشمندان در صورتی که این پروژه بتواند به صورت موفق پیش برود دی اکسید کربن تزریق شده به کف اقیانوس می‌تواند برای همیشه در همان جا باقی بماند. البته در ابتدا باید نسبت به کارکرد این کارخانه‌های اقیانوسی مطمئن شد. دانشمندان موسسه شبکه‌های اقیانوسی کانادا برای آزمایش طرح‌های اولیه خود به ۶۰ میلیون دلار سرمایه اولیه نیاز دارند.

در آزمایش مورد نظر یک کشتی حاوی دی اکسید کربن از پیش به دام افتاده در نقطه معینی از دریا قرار گرفته و سوراخی در بستر اقیانوس حفر و گاز کربن را به سوراخ مورد نظر پمپاژ می‌کند. محققان برای اطمینان از عدم خروج گاز از سنگ‌ها از شبکه کابلی موجود برای پایش ایستگاه استفاده خواهند کرد.

به گفته دانشمندان در حال حاضر ذخیره کربن سنگ‌های بزرگ در سراسر کره زمین بسیار بیشتر از آن چیزی است که سوخت‌های فسیلی می‌توانند به اتمسفر زمین وارد کنند. البته این موضوع نمی‌تواند ما را نسبت به سوزاندن سوخت‌های فسیلی بیتفاوت کند. زیرا بسیاری از سنگ‌های شناسایی شده از نظر اقتصادی، فنی و یا سیاسی در دسترس نبوده و افزایش مقیاس این برنامه ممکن است بسیار دشوار و یا غیر ممکن باشد.