اولین تصاویر با کیفیت از «پلوتو»، دورترین سیاره از زمین، پس از 9 سال بی خبری از کاوشگر خورشیدی New Horizons منتشر شد

درست یک هفته‌ی پیش بود که سازمان NASA در خبری بسیار مهم اعلام کرد که ارتباطش با کاوشگر خورشیدی New Horizons که مدت‌ها خبری از آن نداشته، مجددا برقرار شده است که باعث شد مهندسین و دانشمندان NASA کمی بابت این کاوشگر، آسوده خاطر باشند.

اما سه روز پس از این اعلام خبر، NASA تصاویری جدید از سیاره‌ی کوچک پلوتو منتشر نمود که بر خلاف عکس‌های قبلی، اینبار سطح این سیاره‌ به خوبی مشخص بود. طبق یافته‌های جدید، این سیاره بیش از آنچه که تصور میشد فعال است و متاسفانه ابزارهای قبلی که توسط بشر ساخته شده بود، توانایی ثبت تصاویر واضحی از این سیاره را نداشتند.

تصاویر جدیدی که هم‌اکنون منتشر شده، از فاصله‌ی 77,000 کیلومتری این سیاره و توسط کاوشگر New Horizons گرفته شده و سیاره‌ای پوشیده از یخ‌های مونواکسید کربن را نشان می‌دهد، چیزی که پیش از این نیز ذهن بسیاری از دانشمندان را درگیر خود کرده بود. دانشمندان در سال‌های دور که توانسته بودند این سیاره را کشف کنند، اعلام کرده بودند که پلوتو، سیاره‌ای بیدون صخره است. تصویر اولیه از سیاره که تنها عکسی پیکسلی بود، شباهت زیادی به قلب داشت و فضانورد آمریکایی، آقای Clyde Tombaugh در سال 1930 موفق به کشف آن شده بود. در تصاویر جدیدی که کاوشگر NASA موفق به ثبت آنها شده نیز این بخش از سیاره که به صورت یک قلب به نظر می‌رسید، توسط دانشمندان مشخص شده است.

طبق یافته‌های دانشمندان، این بخش از سیاره پلوتو تنها 100 میلیون سال عمر دارد و به خاطر نبود هیچ صخره‌ای در آن، دو فرضیه در مورد پلوتو اعلام شده است. یکی اینکه مناطقی که هم‌اکنون می‌بینیم، از برخورد سطوح یخی و شکسته شدن آنها به وجود آمده و سبب شده تا گودال‌هایی خشک و گلی به وجود بیاید. فرضیه دیگر بیان می‌دارد که سیاره‌ی پلوتو توانایی انتقال گرمای کافی از بخش درونی را داشته و گازهایی همچون مونواکسید کربن، متان و نیتروژن به سطح آن آمده‌اند. البته فرض دوم با این حالت در نظر گرفته می‌شود که پلوتو توایی تولید چنین گرمایی را داشته و می‌تواند این مکانیزم را به وجود آورد.

اتمسفر سیاره پلوتو

در مورد اتمسفر این سیاره، کاوشگر New Horizons اطلاعات بسیار خوبی را در اختیار دانشمندان قرار داده و طبق محاسبات و بررسی‌های انجام شده‌ی آنها، ضخامت اتمسفر این سیاره حدود 1600 کیلومتر (1000 مایل) می‌باشد. اما یکی از علل اصلی یخی بودن سطح این سیاره، وجود بسیار بالای گاز نیتروژن می‌باشد چرا که این گاز، دمای فوق‌العاده پایینی دارد. میزان گاز نیتروژن در اتمسفر سیاره پلوتو، بسیار بالاست و پس از سطح اتمسفر، میزان گاز متراکم و یونیزه‌ی آن نیز تا ده‌ها هزار مایل از سطح سیاره قرار گرفته است.

اما اطلاعات به دست آمده از سیاره پلوتو برای دانشمندان فوق‌العاده جالب به نظر می‌رسد چرا که بادهای خورشیدی با نزدیک شدن به سطح این سیاره، مسیر خود را عوض می‌کنند. و این موضوع کاملا شبیه چیزیست که در گذشته در مورد سیاره‌ی زمین نیز وجود داشته است.

پلوتو و شارون

در تاریخ 13 و 14 ژولای، NASA اقدام به انتشار تصویری با وضوح تصویر بالاتر نمود و سعی کرد تا سیاره‌ی پلوتو را با بزرگترین قمر که در اطراف این سیاره پیدا شده، Charon (شارون) از لحاظ رنگ، حجم، اندازه، شکل، شباهت و موارد دیگر مقایسه نماید.

شارون – Charon

کارون که شارون هم تلفظ می‌شود (به انگلیسی: Charon) بزرگترین قمر از ۵ قمر تا کنون شناخته شدهٔ سیاره کوتوله پلوتو است که در سال ۱۹۷۸ کشف شد. ساعت 6:30 صبح 14 ژولای، مرکز LORRI توانست تصویری از سطح قمر شارون با مساحت حدود 390 کیلومتر ثبت نماید که به یافته‌هایی جالب رسید. سطح این قمر، بسیار افسرده به نظر می‌رسد!

آقای Jeff Moore، رهبر گروهی که کاوشگر New Horizons را به سمت پلوتو فرستاده‌اند، اعلام کرد که جالبترین موضوعی که در تصویر می‌توان آن را مشاهده نمود، وجود یک کوه بزرگ در یک خندق بزرگتر است چرا که حالا فیزیولوژیست‌ها و زمین‌شناسان، با موضوعی روبه‌رو شده‌اند که سبب شگفت‌زده کردن آنها شده است.

نیکس – Nix

نیکس (به انگلیسی: Nix) یک ماه طبیعی پلوتو است که در ژوئن ۲۰۰۵ همراه با هیدرا کشف شد و قرار است در ژوئیه ۲۰۱۵ توسط ماموریت نیوهورایزنز از نزدیک بررسی شود. تصویری که هم‌اکنون از این قمر را مشاهده می‌کنید چند روز پیش توسط مرکز LORRI ثبت شده و کوچکترین قمر در اطراف سیاره‌ی پلوتو را نشان می‌دهد. طبق برآوردهای انجام شده، قطر این قمر بسیار کم و در حدود 40 کیلومتر می‌باشد.

ناسا اعلام کرده که این تصویر، چیزیست که پیشتر در حافظه‌ی کاوشگر New Horizons باقی مانده و حالا که مجددا ارتباط مهندسین و دانشمندان با این کاورشگر برقرار شده، این تصویر مخابره شده است. دانشمندان اعلام نموده‌اند که به زودی تصاویری با وضوح تصویر بسیار بالا که در هر پیکسل آن، 330 متر از سطح این قمر قرار خواهد گرفت (18 برابر دقیقتر از تصاویر موجود)، توسط کاوشگر New Horizons ثبت می‌کنند تا معماهای سیاره‌ی پلوتو و یکی دیگر از قمرهای آن، کمتر از قبل شود.

اما بهتر است کمی هم در مورد کاوشگر New Horizons صحبت کنیم…

این کاوشگر در تاریخ 19 ژانویه سال 2006 توسط Launch Complex 41 در پایگاه‌ هوایی Cape Canaveral Air Force Station و به همراه راکت Lockheed Martin Atlas V-551 به سوی فضا فرستاده شد و با سرعت فوق‌العاده بالایی که داشت، توانست تنها در عرض 9 ساعت به مدار ماه برسد.

در فوریه‌ سال 2007 و زمانی که این کاوشگر به سیاره‌ی مشتری رسید، سرعت آن به 83,600 کیلومتر بر ساعت (معادل با 52,000 مایل بر ساعت) رسید و پس از آن، تمامی ارتباطات با این کاوشگر قطع شد. اما 14 ژولای و هفته‌ی گذشته بود که ارتباطات مجددا پس از 9 سال و نیم، با این کاوشگر برقرار گشت و حالا این New Horizons به فاصله‌ی 7750 مایلی (12500 کیلومتری) سیاره‌ی پلوتو رسیده و سرعت آن نیز برابر با 14 کیلومتر بر ثانیه (31000 مایل بر ساعت) می‌باشد و احتمالا آخرین ملاقات خود را با یک سیاره در فضا خواهد داشت.

مدیر بخش علم سیاره‌ای سازمان NASA، آقای Jim Green درباره‌ی این کاوشگر اذعان داشته که کار New Horizons در مورد مخابره کردن تصاویر از سیاره‌ی پلوتو به پایان رسیده اما واقعا این پایان کار نیست و ماموریت New Horizons همچنان ادامه دارد. مهندسین NASA تمام تلاش خود را دارند تا ارتباط خود را با کاوشگر New Horizons نگاه دارند و ماورای این دنیا و مناطقی را که هرگز ندیده‌اند، مشاهده نمایند.